"Ostatnie chwile Hannah" by BaliBliss

Mam dla was smutne opowiadanie. Plan jest taki że na jego podstawie nakręcę film krótkometrażowy na konkurs. Jak myślicie, nadaje się?
BaliBliss

_______________________________________________________________

Hannah ubrana w koszulkę z 1D siedzi w szkolnej ławce. Wszyscy wkoło zerkają na nią z drwiącym uśmiechem. Nagle na jej stoliku ląduje papierowa kulka. Dziewczyna ją rozkłada. Znajduje się na niej napis: „One Direction to pedały, a ty jesteś psychopatyczną wariatką”.

Hannah idzie ulicą z podręcznikiem w ręce. Jakiś chłopak podkłada jej nogę i dziewczyna się przewraca i upuszcza książkę. Chłopak podbiega do grupki osób i przybija z nimi piątki. Hannah podnosi się, zabiera podręcznik i idzie dalej w kierunku domu.

Co sprawia, że człowiek zaczyna nienawidzić sam siebie? Może tchórzostwo. Albo nieodłączny strach przed popełnianiem błędów, przed robieniem nie tego, czego inni oczekują. Dlaczego ja zaczęłam siebie nienawidzić? Bo inni oczekują ode mnie że przestanę lubić 1D... Ale ja nie potrafię... To oni pozwalają mi pokonać przeciwności...

Hannah wchodzi do domu. Zza drzwi kuchni dochodzą stłumione odgłosy kłótni rodziców. Dziewczyna podsłuchuje przez chwilę po czym z łzami w oczach ucieka do swojego pokoju. Rzuca na ziemię torbę, z której wypada kartkówka na której widnieje wyraźna ocena 1. D podnosi ją, zerka na ocenę, rozrywa ją na kawałki, wyrzuca i zapłakana biegnie do łazienki. Staje przed lustrem, bierze do ręki żyletkę, zerka na nią, przez moment obserwuje siebie w lustrze, po czym rzuca żyletkę do umywalki i wybiega z łazienki do swojego pokoju. Bierze telefon, siada w kącie, zakłada słuchawki i włącza piosenkę 1D. Zamyka oczy i się odpręża.

To dzięki One Direction nie popełniłam samobójstwa, choć często o tym myślę. Kiedyś nie rozumiałam samobójców, bo żeby żyć, trzeba mieć odwagę, a samobójcy to tchórze. Tchórze i narcystyczni egoiści, którzy myślą, że wszystko się kręci wokół nich. Jak można odebrać sobie najcenniejszy dar, jaki się ma? Jak można zrobić to sobie i zrobić to najbliższym ludziom? Prostu tego nie rozumiałam. Nie chciałam tego rozumieć. Ale los ma inne plany, a ludzie są źli. Nienawidzą wszystko, czego nie rozumieją. Bo rozumienie wyklucza nienawiść. W nienawiści jest strach. Niestety ludzie lubią okazywać swoją nienawiść. Wyśmiewają, dokuczają wyzywają, piszą okropne rzeczy na portalach społecznościowych... Niektórzy myślą że to nic. Ale przez to NIC ludzie płaczą po nocach... Nigdy nie wolno się jednak poddawać.

Hannah wyciąga słuchawki z uszu, wstaje wychodzi z domu i idzie ulicą w stronę parku. Gdy jest już na miejscu siada na ławce i obserwuje innych.

Na pustyni jest się samotnym. Niestety równie samotnym jest się wśród ludzi. Nienawidzą oni wszystkich rzeczy których nie znają. Nikt nie stara się zrozumieć... A przecież wystarczy odrobina dobroci...Czy naprawdę w żadnym człowieku nie na już tej cząstki odpowiedzialnej za dobro?

Hannah wstaje z ławki, wychodzi z parku, kieruje się w stronę domu. Idzie ulicą. Napada na nią grupka dziewczyn. Zaczynają ją bić, kopać. Nastolatka upada ledwo przytomna. Jej oprawcy uciekają.

Czasem człowiek jest w takim stanie, w którym śmierć wydaje się być jedynym i najwłaściwszym balsamem na ból. „Jesteś stuknięta, powinnaś umrzeć”, „Zdychaj idiotko”, „Twoja matka powinna cię zabić nim się urodziłaś” - Przepraszam, że żyję. Więcej się to nie powtórzy.

Skatowana Hannah umiera.

Śmierć to całkowite pozbawienie czucia ... dlaczego więc moje serce odczuwa ból? Czy powodem jest to, że najszczęśliwszym dniem mojego życia był ten, gdy nie nadeszło jutro?

Nie ma we mnie nienawiści ani żalu. Tylko niekochani nienawidzą. Ja wybaczyłam moim oprawcą. Teraz jestem wolna, polecam to uczucie.